ERVARINGEN IN HET VELD 

Fragment uit de kr8wandelsessie met Janine (gefingeerde naam), met toestemming gedeeld.

"Ik denk dat ik mannen in mijn leven heb gehad maar ik heb nog nooit een man ontmoet met wie ik een echte relatie heb gehad."

Het inzicht klapt als een blok hout naar binnen. "Het waren onvolwassen jongens. Zelfs degene die destijds 18 jaar ouder was dan ik. Voor hem ben ik uit huis gegaan op mijn 21e. Ik miste een vaderfiguur thuis. Mijn vader was er wel maar was er niet. Hij was onbereikbaar voor mij, en ik onzichtbaar voor hem. Mijn moeder was een emotionele vrouw die in dat opzicht niet aan haar trekken kwam bij mijn vader. Ze bleven bij elkaar 'voor de kinderen', voor mij en mijn oudere broer, maar innerlijk waren ze van elkaar vervreemd."

Nu komen de tranen. Janine (47 jaar) spreekt uit wat ze voor zichzelf nog niet eerder kon erkennen. De symbolen van de kaarten raken de feitelijk beleefde ervaring aan.

Ik vraag: 'Je voelt het verdriet van tekorten die je ervaren hebt. Zijn er ook dingen of momenten waar je dankbaar voor kunt zijn als je terugkijkt op wat je hebt meegemaakt?' Janine ademt diep in en uit, denkt na. Ik mag getuige zijn van een innerlijke doorbraak die plaatsvindt, in het moment, maar ook 'buiten de tijd'. Dit is een schakelmoment in haar leven.

"Mijn ouders...", begint ze na een pauze waarin ze de juiste woorden gezocht en geordend lijkt te hebben voor haarzelf. Ze wil een kloppend antwoord geven dat betekenis heeft. Voor haar toekomst. "...Ik ben ze dankbaar dat ze toch samen zijn gebleven voor ons. Er waren nooit uitbarstingen. We hebben nooit geweld meegemaakt. Op hun manier waren ze er voor ons, in de basis heeft het ons aan niets ontbroken. Ze waren gewoon niet gelukkig met elkaar, ze hadden allebei andere verwachtingen van de relatie denk ik. Therapie zou hun misschien geholpen kunnen hebben, maar daar lag een taboe op. Naar buiten toe gaven ze het beeld dat alles in orde was, maar van binnen teerden ze weg. Wat erg voor hen, nu ik dat zo uitspreek. Ik ben zo lang boos en verontwaardigd geweest. Maar ze moeten het heel zwaar hebben gehad, te blijven in een relatie omdat je kinderen hebt en 'dat zo hoort'. Ze hebben zichzelf daarin opgeofferd, dat heeft ze heel veel levenskracht gekost."

Weer barst Janine in huilen uit. Nu niet voor haarzelf, maar om haar ouders. De zon trekt achter een wolk. Het begint plotseling weer te regenen. We gaan schuilen onder een afdakje. We kijken hoe de elementen hun werk doen. Het heeft iets bevrijdends om het gewicht van lang vastzittende emoties letterlijk te zien worden verwerkt en afgevoerd door de weersomstandigheden.

Janine vertelt verder. "Toen we nog thuis woonden trok mijn broer trok zich meestal terug op zijn kamer. Later bleek hij autisme te hebben. Zelf denk ik dat het vooral een reactie was op de emotionele geslotenheid van mijn ouders maar dat doet er nu niet meer toe. Uiteindelijk is hij goed terecht gekomen, heeft een fijne vrouw gevonden en een mooi gezin. Hij doet werk wat hij leuk vindt en waar hij goed in is. Hij is wel geland. En nou ik nog...", lacht ze door haar tranen heen.